Stel je voor dat dit m’n allerlaatste blog zou zijn… Waar zou ik dan toch écht nog over willen schrijven? Het is net zoiets als me voorstellen welke rede ik voorafgaand aan m’n crematie wil laten uitspreken. Tenminste, zo voelt het – niet meer schrijven betekent dat er iets in mij gestorven is. Ik schrijf sinds ik het kan. En ik was er ongeduldig vroeg bij. Stoppen? Brrrr!
Het zou een pijnlijke bedoening worden, zo’n allerlaatste blog…
Een herkansing is definitief onmogelijk. Het eindspel is begonnen. Alle andere deuren zijn gesloten. De laatste staat op een kier waar jij nog net doorheen past. Beter gezegd: doorheen móet. Of je het leuk vindt of niet doet er niet meer toe.
Bij zo’n allerlaatste blog hoef ik me natuurlijk absoluut niet druk te maken over de doelgroep en over SEO. Laat staan over de bondigheid en Twitterwaardigheid ervan. Dus… wat zou ik met die allerlaatste woorden willen doen?
Een ode brengen aan ouder worden!
Ik heb me altijd verheugd op ouder worden. Als twintiger en dertiger kon ik weleens naar sommige vijftigers luisteren en denken, “kom op, joh!”
Tegelijkertijd was ik jaloers op hun nuchterheid en realisme. Want die waren pas écht ergens op gebaseerd – bakken met levenservaring namelijk.
Als onzekere en angstige jongeling verheugde ik me op die grote hoeveelheid levenservaring en mensenkennis. Dan zou ik het leven kunnen accepteren zoals het is. Stoppen met knokken tegen wat niet te veranderen is. Afkomst. Uiterlijk. Verleden. Bepaalde karaktereigenschappen.
Voor mij stond ouder zijn synoniem voor meer rust hebben
Of dat ook echt zo was en hoe dat dan zou voelen wist ik toentertijd natuurlijk niet. Het is al lastig genoeg om je in een voorbije leeftijd te verplaatsen, laat staan in een veel ouder iemand. Van jouw toekomst bestaan geen (volop gemodificeerde) herinneringen.
Gedurende m’n jonge leven las ik veel zelfhulpboeken. Het was de tijd waarin het geloof in het maakbare individu steeds sterker werd en de invloed van de omgeving gebagatelliseerd werd. De meritocratie was in opkomst en daarin kon íedereen schitteren. Jeej!
Want íedereen wil toch iets bereiken en het verschil maken?!
Nou ehh… ja? En ehh… wat en waarmee? Vanaf m’n 19e woonde ik op mezelf. Ik vond het al heel wat dat ik alle vaste lasten kon betalen en m’n hoofd boven water wist te houden op het werk, tussen robuust mannenvolk (ik werkte destijds in de transportsector).
Niet weten wat je wilt en kunt was dus een ‘probleem’. En dat is er niet minder op geworden. Kijk om je heen en naar de Holland Doc documentaire ‘Alles wat we wilden’. Die Qual der Wahl teistert ons niet alleen voor het schap met -tig jamsoorten en op het internet.
We zeulen ‘m overal mee naartoe
Alsof je in een ZelfSuperMarkt rondloopt en naar believen allerlei eigenschappen en mogelijkheden in je karretje kunt gooien en afrekenen. Zo. Nu zijn ze van jou. In te zetten naar verstandig believen. Helaas. De maakbare samenleving en het dito zelf bestaan niet.
Bij nader inzien, dan. Toen ik jong was, geloofde ik erin. En m’n jonge lijf bewoog wel mee. Door, door, dóór. Laten we wel wezen: je hebt toch ook nog eens álle tijd?!
- Moeilijke keuzes maken? Dat komt later wel.
- ‘Nee’ kunnen zeggen? Ach, ik heb toch genoeg energie.
- Minder hard werken? Joh, van werk als hobby krijg je nooit genoeg.
- Milder zijn voor jezelf? Nou, pas op voor die glijdende schaal.
- Meer vrije tijd? Met andere woorden: verveling.
- Rekening houden met m’n introversie? Extravert zijn wordt meer gewaardeerd.
Totdat je niet meer alle tijd en energie hebt
Ik ben nu 44. Met het ouder worden is m’n tijdshorizon onvermijdelijk gekrompen en m’n energiehuishouding veranderd. “Zo oud ben je toch nog niet?!” “Leeftijd is maar een getal!” Aldus een aantal jongere mensen. Ze interpreteren het negatief. Herkenbaar.
Zo dacht ik ook toen ik jonger was. Geloof me, je levert in. Zowel aan mentale als fysieke veerkracht. Maar het is juist fijn dat ik niet meer continu dóór kan gaan! Want daar wordt wat we allemaal zo graag willen makkelijker van: vaker in het nú leven en genieten van wat ‘is’.
Er ging een soort van ’tippingpoint’ aan vooraf
Voor mij was dat een vaste baan van ruim 14 jaar opzeggen en ondernemer worden. Vanuit een nu of nooit gevoel. Straks kan het niet meer, denk je dan. Ben ik écht te oud om nog een flinke switch te maken. Vervolgens zag ik in 2013 alles behalve het licht…
Door de enorme onzekerheid van de nieuwe setting hield ik krampachtig vast aan wat ik gewend was. Verantwoordelijkheidsgevoel, bewijsdrang en een gebrek aan zelfvertrouwen vormden een explosieve cocktail. KLABOEM! Reality check, of zoiets…
Maar luctor et emergo – ik worstelde en kwam boven in ‘mijn’ jaar, 2014
Sommige worstelingen worden pas doorworstelbaar na een bepaalde portie levenservaring en door het veranderen van je lichaam. Ik ben nu minder streberig, kan m’n lijf niet meer als een machine behandelen en het lukt me veel beter om reëel potentieel te herkennen en benutten.
Met het ouder worden van lichaam en geest is waar ik altijd zo naar verlangde gearriveerd: rust. M’n beperkingen waren er altijd al, maar voorheen verzette ik me er met jeugdige energie tegen en had ik geen onderzoekend en waarderend oog voor wat wél kon en goed was.
Ik heb het gered. Zie hier. Ik ben thuisgekomen. Lang leve ouder worden!
Dit is dus niet m’n allerlaatste blog, maar het was interessant om het eens zo te benaderen. Ik hoop nog vele blogs voor anderen en mezelf te kunnen en mogen schrijven. Waar zou jouw allerlaatste blog over gaan?
RT @sonjavanvuren: Als dit m’n allerlaatste blog zou zijn… http://t.co/wfEd2mZlTv [nieuwe blog]
Op het ouder worden 🙂 “@sonjavanvuren: Als dit m’n allerlaatste blog zou zijn… http://t.co/2Q4H1zlyBH [nieuwe blog]”
RT @OffenbergNicole: Mooie gedachte. Waar zou je allerlaatste blog over gaan? @sonjavanvuren : http://t.co/PUe43r3iSW
Intrigerende vraag en mooie invulling. Als nu bijna 51-jarige heb ik een grotendeels vergelijkbaar ’traject’ doorlopen op weg naar rust en reflectie. Mijn ‘KLABOEM’ moment was een bijna-burnout in 2003 op mijn 40ste. Het heeft me (niet meteen) met beide benen op de grond gezet over wat ik daadwerkelijk kon en wat ik dacht te kunnen. Over de verdere invulling van wat dat betekent ben ik nog dagelijks bezig.
Of ik echter zelf ook deze invalshoek zou kiezen voor mijn allerlaatste blog weet ik niet. Hoogstwaarschijnlijk zou het een ode aan het (bevrijdende) schrijven gaan worden. Maar ik betwijfel of ik daar goed genoeg voor kan schrijven 😉
Bedankt voor je mooie reactie, Peter.
Voor mij was die KLABOEM dat ook. Zowel m’n grenzen en beperkingen als m’n mogelijkheden en talenten zijn me inmiddels duidelijk. Móet ook, als je voor 100% zelfstandige bent en niet meer (deels) in loondienst.
Iedere blog is inherent een ode aan het schrijven. Ik ben dol op taal en het hele proces van steeds maar weer blogs en (bedrijfs)verhalen creëren en finaliseren, is een heerlijke én moeizame taalexercitie.
Ben wel benieuwd in welk taalvat jij je ode aan schrijven zou gieten… 😉
Heel herkenbaar.
Acceptatie.
En toch ook weer niet, want als niks maakbaar is, waarom zou je dan nog iets willen maken?
Balans. Balans, die steeds weer aandacht vraagt, en daarom houdt het nooit op, en is elk ‘laatste blog’ een momentopname.
Ik besef nu dat ik heel gelukkig ben. In de wanhoop die mijn tocht soms is, heb ik nooit het “had ik maar” gevoel. Elk blog van mij mag mijn laatste blog zijn. Omdat naast alles wat ik nog wil bereiken, tegelijkertijd ook geldt: Dit is waar ik gekomen ben, en het is goed zo.
Ja, elke blog mag de laatste zijn… Zo is het, Jacob Jan, want het is inderdaad goed zo. Gewoon zoals het nú al ‘is’.
Toch was dit een leuke exercitie hoor. 🙂
wat zou je laatste blog zijn?
http://t.co/QRqBDu6Wa8
van @sonjavanvuren
Hmmm… Mooie insteek voor ieder blog: ‘wat als dit mijn laatste blogpost zou zijn?’ Soort van ‘live each day as if it is your last’. Dank voor de inspiratie van deze 30’er 🙂
Bedankt voor je reactie, Janine.
Ja, Nicole Offenberg zei dat ook al in een tweet… Maar als je in die rust en tevredenheid terecht komt op die latere leeftijd 😉 dan is het zoals Jacob Jan aangeeft: iedere blog kan en mag dan de laatste zijn. Iedere dag dus ook. Zo voelt het voor mij – zo intens tevreden ben ik. En me er zeer van bewust dat dat niet iets vanzelfsprekends is en door allerlei (gezondheid) omstandigheden plotsklaps en razendsnel kan veranderen. Dat stemt mij nederig dankbaar.
Wat ik me wel afvraag is hoe m’n meer zakelijke blogs er dan uit zouden zien. Daar broed ik nog even fijn op verder… 😉
Sonja, ik ben blij dat dit NIET je laatste #blog is!
RT @jjvoerman: wat zou je laatste blog zijn?
http://t.co/Z0s3EmQDgu
van @sonjavanvuren
Waar zou jouw aller laatste #blog over gaan? http://t.co/PTDlNruYO6 (door @sonjavanvuren) #bloggen
Goeie vraag zeg! Allesonthullend zou mijn laatste zijn. Alles wat ik nooit rechtuit kon zeggen. Een oproep, ook. Een smeekbede.
Oef, wat zou ik die blog van jou graag lezen, Kitty… Maar doe nog maar even niet, alsjeblieft.
RT @indigonl: Vast voor velen herkenbaar >> RT @sonjavanvuren: Als dit m’n allerlaatste blog zou zijn… http://t.co/1PiGurcVBf
‘Als dit m’n allerlaatste blog zou zijn… ‘ http://t.co/8QxZNuhvu8 Super idee voor een blogpost, van die @sonjavanvuren
RT @KittyKilian: ‘Als dit m’n allerlaatste blog zou zijn… ‘ http://t.co/lhzDkwJX8E Super idee voor een blogpost, van die @sonjavanvuren
Jeetje Sonja, inderdaad, wat een prachtige vraag en wat een mooie open blog post. Ik kan wat je zegt helemaal onderschrijven, al voelt het alsof ik nog lang niet uitgeleerd ben en nog heel veel inzichten tegoed heb.
En Jacob Jan, prachtig. Ieder blog mag mijn laatst blog zijn. Om zo te schrijven! Geeft andere dimensie.
Maar over dat laatste blog. Ik wist het direct, toen ik je vraag las. Ik zou mijn laatste advies meegeven aan de wereld. Wat ik zeker wist. “This much I know…”. The simple truth. Alles is liefde! Maar dan in meer zinnen. 🙂
Bedankt voor je reactie, Elja en inderdaad: voelen dat je nog lang niet uitgeleerd ben. Kennis vergaren, willen wéten, blijven bevragen, je denkbeelden ondersteboven (laten) gooien, momenten van inzicht die intens door je heen stromen – dan voel ik dat ik leef.
Een nieuw inzicht of andere invalshoek in verder gelijkblijvende omstandigheden kan je zo enorm veranderen. Alsof je letterlijk voelt hoe de schakels verzet worden en dezelfde energie ineens totaal anders (door)stroomt.
Alles is energie, denk ik en dat is wat ons bindt, want dat zijn we allemaal en is alles. Dat overstijgt én omvat alles op een liefdevolle manier, omdat het op zichzelf betekenisloos en daardoor tegelijkertijd oordeelvrij is. Een woordeloze warmte die er altijd is (maar lang niet altijd (zo) gevoeld of ervaren wordt), wie je ook bent en wat je dan ook (niet) gedaan hebt.
Ja, Jacob Jan zei het weer eens raak en mooi he… En ik ben benieuwd naar hoe jij ‘alles is liefde’ met die meer zinnen liefdevol zou inkleuren…
Wat een einde lijkt, toont enkel de rijkdom van leven. Een heerlijk #blog van @sonjavanvuren op http://t.co/LvWmxSui08
Goeie! Mooi om over na te denken…
Bedankt voor je reactie, Denise. Benieuwd naar die verdere gedachten… 🙂
@sonjavanvuren @wilmavantuyl @Introverttips Misschien niet expliciet over introvert, maar wel heel herkenbaar http://t.co/UN1hEnRZbC
RT @PatrickMundus: “Als dit m’n allerlaatste blog zou zijn…”, extra dimensie over de drempel van het nieuwe jaar ~ http://t.co/yDh3X62XDc v…